At dahil nalalapit na ang aking paglisan (dalawang linggo na lang anubah), susubukan kong alalahanin ang pinaka-interesting na nangyari sa kin sa around four and a half years ko todits sa land of the rising sun and eternal office hours.

1. Mag-slide paibaba ng bundok dahil nilipad ng hangin ang isa kong glove. Saklap.

2. Muntik na mawala sa bundok sa Zao dahil super foggy at di makita ang harapan.

3. Ma-sprain ang dalawang paa. Nang sabay.

4. Ma-crack ang pinkie toe habang naglalakad with the bike (at marami ang version netong kwento na to).

5. Ma-attach sa isang upuan. I miss you Cher the chair. Sana buhay ka pa pero feeling ko hindi na.

6. Mag-hibernate nang isang buong linggo (golden week) without going out. Hibernate nga eh, shempre no going out. May pagka-redundant din pala ko no?

7. Mag-bakasyon (!) nang 2 months sa isang hospital.

8. Naadik mag-online-shopping. I will defo miss you Amazon and Rakuten.

9. Photography. ‘Nuff said.

10. Magcollect ng napakaraming scarf (scarves?). Ano kaya gagawin ko sa mga yun no?

11. Matutong magluto (level up from boiling water and *cooking* pancit canton). Pwede na ko ngayon mag-nilagang-B (bubuyog? bisekleta? bentilador?). Kaya ko na ata mag-grill ng steak at maggawa ng sinigang. Pero siyempre pinakamagaling akong magpipindot ng keys sa microwave at mag-type-type sa keyboard para umorder na lang.

12. Sara Bareilles concert. Yeh! Best concert ever! At asa video pa kami ni Benny hahaha. It was an awesome show. Kahiyuuuuh.

13. KT Tunstall concert. Yeh! Napagod paa ko sa kakatayo pero prime position kami ni Benny as in sa harapan. PS parang kamukha niya si Jolens. Hmnnn.

14. Maroon 5 and Aerosmith concerts. Yeh! Ang lalayo nila (Nippon Budokan and Tokyo Dome ang mga venues, respectively) so ang hirap makita ng pilantik ni Adam Levine and bibig ni Steven Tyler. Nevertheless, enjoy to the max ever.

15. Sakura Tulip Festival chuchubelles. Very special mention ang Meemax ahaha. Memorable talaga yun. Pero I don’t want to make lublob myself in the putikan and damage my camera haha. Traumatizing siya.

16. Sprint to shuuden galore. Kelangan abutan ang last train sa gabi. Buti na lang hindi ito parati.

17. Sprint in the morning para habulin ang tren na naman. OA na yang train na yan ah. Parating hinahabol. Five seconds lang naman ako nalelate di pa ko hintayin. Imbey.

18. Snow. Masaya pero nakakairita. Bakit ba kasi ang lamig-lamig niya?

19. AUTUMN — ang walang kamatayang autumn. I love autumn.

20. Kafunsho. Siya na, siya na talaga. Hanggang ngayon di pa din ata ako naka-recover sa damage na ginawa niya sa sinus ko.

21. Kyoto + Osaka + Kobe. Saya neto. Ang saya talaga.

22. … (Teka saka na yung iba, wala na ko maalala ngayon pero baka mamaya meron pa).

Crowded Tokyo Train

Matagal-tagal na rin pala mula dun sa huling maipit ako sa mala-sardinas na tren. Ni hindi ko na nga maalala kung kailan yun. Ito yung pakiramdam mo nandidilim na ang paningin mo at parang andaming dots (ilang dpi kaya yun– eheerrrm*nerd*eherrrrm) na everywhere tapos kapag naitaas mo yung kamay mo para mag-reach sa (unreachable) hawakan eh hindi mo na maibaba hanggang umabot ka na dun sa kung san ka talaga pupunta tapos hindi ka na makahinga kasi heller nasa mukha mo na yung likod (sana likod nga yun) ng kung sinuman yung katabi-kaharap-kalikod mo tapos ito talaga yung sobrang nakakapagod na pakiramdam mo ikaw si Leaning Tower of Pisa dahil napipisa ka na sa kakasiksik ng mga tao sa yo.

Hay, grabedad.

Nangyari ito kanina pag-uwi namin. Ang saya pa naman dahil yay pwedeng umuwi nang maaga dahil may (super-late) end-of-year eklat sa company. Nagtatanong pa ko kung anong gagawin ko sa free time ko dahil nga ang aga namin lumabas. Pero naman naman naman pagdating sa station, lekat na yan, siyempre kelangan late ang train. (Hindi namin ma-gets bakit basta late). Sa isang iglap nawala na lang bigla yung pinakamimithing free time.

Ayun, so late nga yung train di ba? Siyempre dumami nang dumami nang dumami yung nag-aabang na gustong sumakay na halos mapuno na yung platform. Tapos dumating na finally yung train. Yebah Hachiojiへ! Goodness gracious great balls of fire. Eto na bonggang-bonggang gitgitan woohoo! Grabe na ang hirap huminga at gumalaw at mag-stay upright kasi merong naka-lean sa amin na ilang persons ba yun. Iritasyones. Sakit ng likod ko. Super strained pa ang tuhod dahil hindi ka direchong nakatayo. At mula sa station na kung saan kami sumakay mantra ko na ang “sana Machida na”.

Andami ko reklamo haha, parang di pa talaga ko nasanay no?

Pero sa totoo lang hindi na talaga. Oo, ganito ang drama ko dati, pero circa 2007 pa yun. Nung bago pa ko nagkasakit na parang may elepanteng nakaupo sa akin (ibang kwento naman to). Enihu, kaya siguro ako nanghina nang bonggang-bongga at nagkasakit noon. Eh sa araw-araw na dumaan, ganun ang nangyayari. Pagpasok sa umaga. Pag-uwi sa gabi. Ganun pa din. Sardinas kung sardinas. Magkapalit na kayo ng mukha, likod, pwet, at kung anu-ano pa, ayos lang. Mapagod ka na nang sobra-sobra. Mahawa ka pa nung kung anong meron yung katabi mo. Keber lang. Basta makasakay sa train at makarating sa paroroonan nang on time.

Gigil.

Pero buti na lang winter. Buti na lang talaga. Kasi kung summer pa to, ewan ko na lang. Ayoko na lang ipilit. Magpapa-late na lang ako siguro ng uwi.

***

Photo from [ Link ]

Everything’s so blurry
and everyone’s so fake
and everybody’s empty
and everything is so messed up
pre-occupied without you
I cannot live at all
My whole world surrounds you
I stumble then I crawl

{ Puddle of Mud }

***

That’s supposed to be my Christmas Tree — I know, black and blue, how festive — but it’s all blurred because, duh, BOKEH, and the blurring is supposed to be all profound and shite. But whatever, I guess I just have to accept that this year’s Christmas is just going to be one of the suckiest ever. After all, it’s just a day. They don’t even celebrate it here in this part of the universe.

/Obligatory Grinch~ing

Some people think that they’ll never move away
until they do and then they’re not there anymore.
Some people always think they’ll stay just the same
until they don’t and then they’re not anymore.

***

Continue reading »